Dipladeniya to rzadki kwiat, jeszcze mało znany krajowym hobbystom. Jej dekoracyjny wygląd i obfitość wykwintnych kwiatów o bogatej kolorystyce pozwala porównywać ją do najlepszych okazów roślin pokojowych. Jednak jej uprawy nie można nazwać prostą. Ponieważ kwiat ten pochodzi z lasów tropikalnych, wymaga odpowiednich warunków i fachowej opieki.
Opis
Dipladenia to szybko rosnąca, pnąca się bylina z rodziny Skalnicowatych. Pochodzi z Ameryki Południowej i najczęściej występuje w Argentynie. W naturze może dorastać do wysokości pięciu metrów, ale hodowcy amatorzy mogą ją przycinać do maksymalnej wysokości 50-60 cm. Naukowa nazwa rośliny to mandevilla, pochodząca od angielskiego dyplomaty i ogrodnika amatora, który odkrył ją podczas pracy w Argentynie.
Dipladenia ma gładkie, jasnozielone liście. Szczególnie piękne są jej duże rurkowate kwiaty o przyjemnym zapachu, które zebrane są w kwiatostany: na roślinie może być ich nawet kilkadziesiąt.
Rodzaj ten obejmuje ponad sto gatunków, w tym także rośliny jednoroczne. Gatunki wieloletnie są hodowane w domu. Często nazywana jest „królową lian wewnętrznych”, ponieważ kwitnie bardzo długo, przerywając tylko na zimę.
Wśród wielu gatunków, najbardziej popularne wśród florystów amatorów są:
- Dipladeniya błyszczy. Duże kwiaty (do 10 cm średnicy) w gronach po 6 sztuk są delikatnie zabarwione: na zewnątrz jasnoróżowe, a wewnątrz mlecznobiałe. Uprawiana głównie w ogrodach i szklarniach, ponieważ trudno jest utrzymać pnącza w stanie zbyt wysokiego wzrostu.
- Dipladia boliwijska kwitnie białymi kwiatami, o średnicy do 5 cm, jedynie macica jest zabarwiona na żółto. W skupisku znajdują się po 3-4 osobniki. Piękne są również jajowate liście, o wielkości do 8 cm.
- Dipladeniya superior różni się tym, że białe zabarwienie kwiatów (o wielkości do 7 cm) jest całkowicie nieobecne, dominują jaskrawoczerwone odcienie. Grono kwiatowe zawiera do 8 kwiatów. Nawet łodygi są lekko czerwonawe, natomiast liście są średniej wielkości, głęboko zielone.
- Sandera dipladia ma ciekawe połączenie tonów: jasnoróżowe płatki i żółte gardło. Kwiaty są średniej wielkości, w kwiatostanie znajduje się 3-5 kwiatów. Liście są owalne, skórzaste.
- Dipladenia laxa, liana o bocznym rozgałęzieniu i szmaragdowych liściach, uważana jest za najbardziej wymagającą w pielęgnacji. Kwiatostany zawierają do kilkunastu dużych białych kwiatów.
Prawie każdy gatunek jest reprezentowany przez kilka ciekawych odmian.
Sadzenie i pielęgnacja
Jeśli chcesz nabyć tę roślinę, musisz wziąć pod uwagę trudności związane z jej pielęgnacją. Oczywiście nie są one nie do pokonania, ale trzeba będzie się mocno napracować, aby stworzyć odpowiednie warunki. W szczególności potrzebna będzie duża ilość miejsca i solidna podpora, po której liana będzie się wspinać. Często kupuje się roślinę dojrzałą, zdolną do kwitnienia. W tym przypadku nie trzeba jej od razu przesadzać.
Donica dla dipladenii powinna być szeroka, ale należy unikać większej głębokości: istnieje ryzyko, że korzenie zgniją i zajmą całą daną im przestrzeń. Przy każdym przesadzaniu należy co roku wybrać nową doniczkę o szerokości większej o około 3 cm od poprzedniej. Otwory drenażowe i warstwa drenażu na dnie są niezbędne.
Kwiat ten lubi kwaśną, żyzną glebę. Gleba do azalii jest najbardziej odpowiednia z tych dostępnych w specjalistycznych sklepach. Jeśli robisz własne podłoże, wymieszaj ziemię ogrodową i liściową, torf i perlit w stosunku 2:1:1. Dla młodych roślin szczególnie ważny jest torf. Przesadzanie powinno odbywać się wiosną poprzez przesadzanie. Bardzo duże okazy w nieporęcznych donicach zwykle nie są przesadzane, ale wymienia się wierzchnią warstwę ziemi.
Pielęgnując dipladenię, staraj się zapewnić następujące warunki:
- Temperatura i wilgotność powinny być zbliżone do tropikalnych. Jednak normalne letnie temperatury większości regionów (między 21 a 26 stopni Celsjusza) będą zupełnie wystarczające. Gorąca atmosfera jest odpowiednia tylko wtedy, gdy wilgotność jest bardzo wysoka. Okresowe wietrzenie jest konieczne, ale należy unikać przeciągów. Wilgotność należy podnosić wszelkimi możliwymi sposobami: słoiki z wodą, mokre ręczniki, nawilżacze elektryczne. Okresowo spryskuj kwiat łagodną wodą ze spryskiwacza, uważając, aby nie trafić w pąki. Zimą roślina potrzebuje chłodu do maksymalnie 15 stopni, co jest trudne. Ale ponieważ kwiat w okresie hibernacji nie boi się również znacznych chłodów, można go wynieść na ogrzewaną loggię.
- Oświetlenie nie jest tak krytycznym parametrem: roślina nie wymaga bardzo intensywnego światła, może rosnąć na każdym parapecie, poza północnym. W pochmurne dni warto zorganizować dodatkowe oświetlenie za pomocą fitolamp. Od bezpośrednich palących promieni słońca donica powinna być lekko zacieniona.
- Wilgotność gleby. Latem podlewaj dipladnię często (prawie codziennie), używając tylko miękkiej, ciepłej wody – najlepiej przefiltrowanej deszczówki. Wysychanie wierzchniej warstwy gleby jest sygnałem do podlewania. Zabrudzenie nie wchodzi w grę – szybko doprowadzi to do gnicia systemu korzeniowego. Podlewanie zimą jest bardzo rzadkie: w okresie spoczynku roślina może przez długi czas zadowalać się wysuszonym podłożem.
- Odżywianie. Nawożenie powinno odbywać się co dwa tygodnie. Najlepszymi nawozami są nawozy dla azalii. Wiosną kładzie się nacisk na nawozy azotowe, wraz z pojawieniem się pąków zwiększa się zawartość potasu i fosforu. Po kwitnieniu należy zmniejszyć nawożenie. W okresie zimowym nie ma potrzeby stosowania nawozów.
Okres spoczynku trwa od około końca grudnia do początku marca. To właśnie w tych miesiącach roślina potrzebuje „głodu, chłodu i odpoczynku”: jeśli wynosimy doniczkę w chłodne miejsce, najlepiej w ogóle jej nie dotykać, a jedynie symbolicznie podlać 2-3 razy.
Wiosną należy przesadzić dipladenię, łącząc to z przycinaniem. Bez przycinania roślina zajmie cały pokój. Zeszłoroczne pędy można bardzo mocno skrócić, pozostawiając nie więcej niż jedną trzecią. Niektórzy hodowcy przycinają roślinę jesienią, zanim zostanie wysłana na zimę.
Czasami dipladenia jest uprawiana jako ampelina, ale nie jest to dla niej naturalna sytuacja. Najlepiej zawczasu zastanowić się, gdzie rosnąca liana ma się podziać i wyposażyć w podpory.
Propagacja
Większość dipladenia woli rozmnażać się przez sadzonki: jest to znacznie łatwiejsze. I dopiero jeśli sadzonki się nie ukorzenią, uciekniesz się do wysiewu nasion. Sadzonki mogą być ukorzenione od razu w glebie lub wstępnie ukorzenione w wodzie. Przycinamy je w czasie intensywnego wzrostu młodych pędów (od maja do lipca). Długość powinna wynosić co najmniej 5 cm. Po potraktowaniu dowolnym środkiem stymulującym tworzenie korzeni, sadzonki sadzi się w mieszaninie torfu i sphagnum, tworząc warunki szklarniowe (wilgotność i ciepło). Ukorzenianie trwa około miesiąca, po czym młode rośliny można przesadzić do pojedynczych doniczek. Korzenie mogą być również produkowane w wodzie: gdy są dłuższe niż 1 cm, sadzonki można przenieść do gleby.
Po zebraniu nasion z kwiatów można je wysiać w luźnej glebie. Konieczne jest zapewnienie ciepła i wysokiej wilgotności powietrza. Trudność polega na tym, że na pojawienie się sadzonek można czekać kilka miesięcy, codziennie monitorując warunki klimatyczne w szklarni. Sadzonki można sadzić do małych doniczek, gdy pojawią się dwa prawdziwe liście.
Choroby i szkodniki
Jeśli warunki uprawy są zachowane, choroby i szkodniki nie atakują zdrowej rośliny. Jeśli warunki uprawy nie są przestrzegane, mogą wystąpić następujące problemy:
- Żółknięcie i utrata liści – zwykle spowodowane nadmiernym wychłodzeniem;
- bardzo wolny wzrost – brak odżywiania;
- Brak kwitnienia – zbyt duże zacienienie;
- gnicie systemu korzeniowego – nadmierne podlewanie gleby;
- przedwczesne opadanie kwiatów – nagłe wahania temperatury;
- brązowe plamy na liściach – przegrzanie, susza.
Wśród szkodników najgroźniejsze są przędziorki, mączniak, parch. Zwalcza się je środkami ludowymi, ale w sytuacjach zaniedbanych stosuje się insektycydy i akarycydy.
Deepenia to oszałamiająco piękny kwiat, który rośnie w formie liany. Nie jest łatwy w pielęgnacji, gdyż wymaga tropikalnego środowiska. Ale przy starannej pielęgnacji można się nim cieszyć przez wiele miesięcy.
